Baugsmálið og mín sýn á íslenskt réttarfar

Ég hef aldrei á ævinni stigið fæti inn í íslenskan réttarsal.

Fyrir vikið eru mínar hugmyndir um það hvað þar fer fram að einhverju leyti litaðar af bandarískum reyfurum úr sjónvarpi, og þeim eldri frekar en þeim yngri þar sem ég hef lítið horft á sjónvarp undanfarin ár. Ég segi þó ekki að ég hafi beinlínis trúað á Matlock (þó ég geti enn hummað stefið).

Þótt ég hafi lesið dóma og hafi gegnum tíðina náð að tileinka mér örðu af júridískum þankagangi á snöpum er maður samt að sjá réttarfarið í nýju ljósi af fréttunum um Baugsmálið, og þá einkum eru inngrip dómarans að koma á óvart.

Í Matlock virtist það einkum vera hlutverk dómara að samþykkja á endanum spurningar verjandans Matlock sem komu út úr kú og virtust ekki koma málinu við þar til hann fletti ofan af hinum raunverulega morðingja með ævintýralegum hætti. Arnleifur Ísberg er greinilega ekki í því hlutverki og virðist í ofanálág sjálfur spurja sinna eigin spurninga þegar honum sýnist það henta, að maður tali nú ekki um nettan húmor endrum og eins, til að stytta annars löng réttarhöld.

En fjölmiðlar hér á landi eru altso ekki mikið að væflast um réttarsali, nema þá sjaldan það koma til óvenju stór mál sem allir eru orðnir hundleiðir á. Betra seint en aldrei þó ...